Het is weer snotneuzentijd. Zo ook bij mijn dochter Victoria, die in de winter chronische problemen heeft met haar keel. De derde schoolweek is net voorbij en ze loopt te kuchen en te snotteren. Ik durf daar ondertussen geld om te verwedden, elk jaar is het op dezelfde tijd bingo. Maar daar waar je vroeger je kind gewoon naar school stuurde, beland je nu in een heus innerlijk conflict. Het kan geen corona zijn, maar toch is er twijfel. Op de site van de school staat duidelijk te lezen: Is je kind ziek, houd het dan thuis! Maar wat is ziek? Helaas zijn de symptomen heel algemeen.
De gedachten razen door mijn hoofd. Je kind zit met een achterstand door de lockdown en is dolgelukkig eindelijk weer naar school te kunnen. Als ik de regeltjes moet volgen, kan ik haar waarschijnlijk om de twee weken thuis gaan houden. Want zo regelmatig zijn die keelproblemen. Ik kan haar toch niet thuishouden bij iedere snotvalling? Maar het allerlaatste wat ik wil, is tegen de voorschriften ingaan en anderen in gevaar brengen. Ik blijf in rondjes gaan met mijn gedachten dus ik besluit de leerkracht zelf te contacteren. We overleggen haar symptomen nog eens. De regel is, bij slechts één symtoom (zoals een loopneus) mag ze naar school, bij meer dan één symtoom moet ze thuisblijven en moet ik contact nemen met de huisarts voor een Corona test.
Ok, hier kan ik wat mee. Maar wat nu met mij? Ik werk met een uiterst kwetsbare doelgroep. Het lijkt mij dus heel duidelijk dat ik geen enkel risico mag nemen. Van de huisarts krijg ik botweg het antwoord dat ik geen ziekenbriefje krijg want volgens de virologen mag je gewoon werken met een ziek kind. Mijn dochter moet getest worden, maar ik word zelf pas getest wanneer zij positief bevonden wordt. Gelukkig heb ik een begripvolle werkgever die een creatieve oplossing kan bedenken en ben ik in de mogelijkheid om thuis te werken. Maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen.
We hebben uiteindelijk 5 dagen in spanning gezeten. Na de afspraak bij de huisarts op maandag moest er gebeld worden naar het testcentrum, dit heb ik onmiddellijk gedaan. Pas op woensdag kon ik terecht. Volgens het testcentrum zou de huisarts de volgende dag bellen met de uitslag. Ik zag elk uur op donderdag voorbij glijden zonder gerinkel van mijn telefoon. Hier klopt dus iets niet. Vrijdagochtend bel ik dan zelf naar de huisarts, die het in Keulen hoort donderen. ‘Ik bel u met de uitslag? Nee mevrouw, U moet zelf bellen voor uw uitslag.’ Gelukkig was het vals alarm en was het inderdaad het gekende probleem met de keel dat de kop opstak.
Ik weet dat de situatie nu eenmaal is wat hij is, en dit is zeker niet bedoeld om vingers te wijzen. Evenmin is dit een blog om uit te tekenen waar het systeem faalt. We zijn met z’n allen in scenario gerold zonder script. Iedereen doet zijn uiterste best om zo snel mogelijk zijn eigen tekst uit te schrijven. Het lucht wel even op om dit neer te pennen en ik weet dat het herkenbaar zal zijn voor zovelen onder ons. Of het is alvast een kijkje in de toekomst. Hopelijk heb ik je een klein beetje voorbereid en heb ik je wat twijfel, innerlijke conflicten en telefoontjes bespaard.
